Θέμα χρόνου; Ε, ναι!

Όπως και εμείς, έτσι και τα μικρά μας βλαστάρια έχουν το δικό τους χρόνο για να κάνουν κάτι. Κάποια πράγματα τα κάνουν πολύ γρήγορα ή με την πρώτη, ενώ κάποια άλλα πολύ αργότερα...

Σαφώς τα παιδιά κινούνται σε κάποια ασφαλή ιατρικά όρια ώστε μας δείχνουν την σωστή ανάπτυξη τους νοητικά και ψυχικά αλλά από κει και πέρα, πρέπει να σεβόμαστε και να μην καταπιέζουμε τα παιδιά μας προκειμένου να τα κάνουν όλα στο δικό μας χρόνο.
Θα σας δώσω το πιο απλό παράδειγμα: ο γιος μου φοβόταν το νερό της θάλασσας εσώτου έγινε τριών. Τον βρέχαμε με τα χίλια ζόρια και δεν ήθελε καν να ακουμπήσει τα μικρά του ποδαράκια ούτε καν στην άκρη της. Όταν ένιωσε έτοιμος μπήκε και...δεν βγήκε ποτέ! Όπως ποτέ δεν πιέστηκε για να μάθει κολύμπι. Ήταν 6,5 χρονών όταν πέταξε τα μπρατσάκια του και με ελάχιστη βοήθεια μες σ' ένα απόγευμα έμαθε να κολυμπά και να κάνει βουτιές.
Πριν λίγες μέρες, κάνοντας μπάνιο ήταν μια μαμά που με το ζόρι πίεζε το μικρό νήπιο να κάνει μπάνιο και να βουτά ενώ αυτό διαμαρτυρόταν και έκλαιγε γοερά. Μου είναι τρομερά δυσάρεστες τέτοιες εικόνες γιατί το παιδί αισθάνεται τρομερή ανασφάλεια και φυσικά γεμίζει φοβίες!
Κάτι ανάλογο ισχύει και με το ποδήλατο. Ποιος ορίζει πότε το παιδί θα μάθει να κάνει ποδήλατο; Εγώ έμαθα στα εννιά. Ο γιος μου στα έξι και η κόρη μου στα εφτά. Προς τι το άγχος και η βιασύνη;
Σε κάποια πράγματα πρέπει να είμαστε υποχωρητικοί! Πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας να μας δείχνουν τις δικές τους ανάγκες και να μην τους γεμίζουμε με τις δικές μας!
Όλα θα γίνουν...ακόμα και αν αργήσουν!!!!