epaggelmama

Είναι καθημερινή, μια μέρα που μοιάζει με τις άλλες. Μια αναγκαία μου επίσκεψη σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο για μια τυπική εξέταση με κάνει να περάσω το μεγάλο κατώφλι του. Μπαίνω στην αίθουσα αναμονής και αντιλαμβάνομαι πως παρόλο πως έχω κλεισμένο ραντεβού θα αναγκαστώ να περιμένω καρτερικά.... Βάζω τα ακουστικά στ' αυτιά, επιλέγω τα αγαπημένα μου τραγούδια στο κινητό ενώ παράλληλα την ίδια ώρα σερφάρω στο διαδίκτυο. Κάθε λίγο, σηκώνω το κεφάλι μου για να δω μήπως η νοσοκόμα φωνάξει το όνομα μου. Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται, θυμωμένες γκριμάτσες, χειρονομίες είναι μέρος του σκηνικού. Έπειτα από καμμιά ώρα, το βλέμμα μου κολλάει σε έναν έφηβο. Ψηλός, με τα κάτι τεράστια εκφραστικά αμυγδαλωτά μάτια και ένα χαμόγελο να τον φωτίζει. Με κοιτά επίμονα και του ανταποδίδω το βλέμμα με ένα μεγάλο χαμόγελο. Το χέρι του, το κρατάει μια συμπαθέστατη γυναίκα, υποθέτω η μαμά του. Πριν προλάβω να συντάξω τις σκέψεις μου, το παιδί αυτό έρχεται προς το μέρος μου και μ΄αγκαλιάζει σφιχτά. Τ