ΑΥΤΙΣΜΟΣ: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΜΑ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ

Είναι καθημερινή, μια μέρα που μοιάζει με τις άλλες. Μια αναγκαία μου επίσκεψη σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο για μια τυπική εξέταση με κάνει να περάσω το μεγάλο κατώφλι του. Μπαίνω στην αίθουσα αναμονής και αντιλαμβάνομαι πως παρόλο πως έχω κλεισμένο ραντεβού θα αναγκαστώ να περιμένω καρτερικά....







Βάζω τα ακουστικά στ' αυτιά, επιλέγω τα αγαπημένα μου τραγούδια στο κινητό ενώ παράλληλα την ίδια ώρα σερφάρω στο διαδίκτυο. Κάθε λίγο, σηκώνω το κεφάλι μου για να δω μήπως η νοσοκόμα φωνάξει το όνομα μου. Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται, θυμωμένες γκριμάτσες, χειρονομίες είναι μέρος του σκηνικού.


Έπειτα από καμμιά ώρα, το βλέμμα μου κολλάει σε έναν έφηβο. Ψηλός, με τα κάτι τεράστια εκφραστικά αμυγδαλωτά μάτια και ένα χαμόγελο να τον φωτίζει. Με κοιτά επίμονα και του ανταποδίδω το βλέμμα με ένα μεγάλο χαμόγελο. Το χέρι του, το κρατάει μια συμπαθέστατη γυναίκα, υποθέτω η μαμά του. Πριν προλάβω να συντάξω τις σκέψεις μου, το παιδί αυτό έρχεται προς το μέρος μου και μ΄αγκαλιάζει σφιχτά. Τον αγκαλιάζω κι εγώ και τον ακούω να αναστενάζει. Μετά από λίγο με ρωτάει: Μ' αγαπάς; Του απαντάω ήρεμα και με όσο πιο ζεστή φωνή μπορώ: "Ναι, σ'΄αγαπάω". Η ανακούφιση στο προσωπάκι του έκδηλη. Η μαμά του κάθεται δίπλα μου και με απολογητικό ύφος μου ζητάει συγνώμη. Της είπα πως αυτή η αγκαλιά ήταν δώρο. Με κοιτά στα μάτια τόσο όσο χρειάζεται για να συνεννοηθούμε σαν μαμάδες.


Ο μικρός Βασίλης, στην εφηβεία είναι αυτιστικός, μου εξομολογείται ανάμεσα σ' άλλα. Της έπιασα το χέρι και της είπα πως δεν φαντάζομαι πόσο δύσκολο είναι αυτό που περνάει και συνάμα πόσο τυχερή είναι που έχει ένα τέτοιο πλάσμα.


Όση ώρα συζητούσαμε ο Βασίλης, ερχόταν συνεχώς κοντά μου, μ΄αγκάλιαζε, μου χαμογελούσε και μου μίλαγε για το σχολείο του και για τα πράγματα που αγαπάει.


Η γλυκιά μανούλα του δίπλα να του μιλάει και να του εξηγεί διαρκώς.


Τόση ώρα που διαδραματιζόταν αυτό, βλέμματα πέφταν πάνω μας λες και αυτό το χαρισματικό πλάσμα ήταν άρρωστο.


Δεν είναι άρρωστος θέλω να σας πω αλλά έχει νευρολογική διαταραχή. Δεν μεταδίδεται με ένα κοίταγμα, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί. Δεν κολλάει με το χαμόγελο μα ούτε και με μια καλή κουβέντα.










Τι είναι ο αυτισμός;

Είναι αποτέλεσμα μιας νευρολογικής δυσλειτουργίας που επιδρά στην λειτουργικότητα εγκεφάλου.


Ο αυτισμός και οι σχετιζόμενες συμπεριφορές υπολογίζεται ότι εμφανίζεται σε ποσοστό 1: 500 των ατόμων (Κέντρα Ελέγχου Διαταραχών και Πρόληψης 1997). Εμφανίζεται σε ποσοστό 4/1 σε αγόρια από κορίτσια και δεν έχει επιλεκτικότητα σε φυλές, εθνικότητες και κοινωνικές ομάδες. Το οικογενειακό εισόδημα, ο τρόπος ζωής και το μορφωτικό επίπεδο δεν διαφοροποιούν την πιθανότητα της εμφάνισης του αυτισμού.


Ο αυτισμός επιδρά στην φυσιολογική ανάπτυξη του εγκεφάλου στις περιοχές της κοινωνικής αντίδρασης και της επικοινωνίας. Τα παιδιά και οι ενήλικες με αυτισμό έχουν τυπικές δυσκολίες στην λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία, την κοινωνική συναναστροφή και τις δραστηριότητες παιχνιδιού και ελεύθερου χρόνου. Η διαταραχή τους δυσκολεύει να επικοινωνήσουν με τους άλλους και να σχετιστούν με τον έξω κόσμο. Σε μερικές περιπτώσεις, επιθετικότητα και αυτο-τραυματιστικές συμπεριφορές μπορεί να εμφανιστούν. Τα άτομα με αυτισμό μπορεί να εμφανίσουν επαναλαμβανόμενες κινήσεις κορμού (χτύπημα χεριών, περιστροφές κλπ) ασυνήθιστες αντιδράσεις σε ανθρώπους ή ελκυστικότητα σε αντικείμενα και αντίσταση στις αλλαγές στις ρουτίνες. Μπορεί επίσης να εμφανίζουν ευαισθησία στις 5 αισθήσεις της όρασης, ακοής, αφής, όσφρησης και γεύσης.





Ας μην είμαστε ρατσιστές με τη διαφορετικότητα και ότι δεν κατανοούμε. Πάντα υπάρχει λόγος ή αιτία για κάτι. Αγκαλιάστε αυτά τα παιδιά και μη τα περιθωριοποιείτε. Το μόνο που ζητούν είναι η αποδοχή σας. Χαμογελάστε σε αυτούς τους γονείς που αντιμετωπίζουν ηρωικά τις καθημερινές προκλήσεις. Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο ΚΑΛΥΤΕΡΟ!