ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Είναι νωρίς το πρωί και κάνει κρύο. Ο αέρας λυσσομανά και είναι από εκείνα τα πρωινά που το μόνο που θες είναι να σ΄αφήσουν στην ησυχία σου και να κάτσεις στο ζεστό κρεββάτι σου, σκεπασμένη μέχρι πάνω.
Είναι εκείνες οι στιγμές που το μόνο που θες είναι να κλείσεις τα μάτια σου και είτε να αφεθείς στις σκέψεις σου και να τις αφήσεις να σε ταξιδέψουν μακριά, είτε απλά να αρχίζεις να αναστενάζεις, είτε ακόμη απλά να αρχίσεις να κλαις...


Γιατί είσαι ένας κοινός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος όπως όλοι μας. Γιατί δεν είσαι από σίδερο. Αλλά έχεις συναισθήματα, έχεις καρδιά που έχει ξεχειλίσει. Έχεις ένα μυαλό που έχει μπουκώσει απ' όλα: από αυτήν την ανιαρή καθημερινότητα, τα προβλήματα που αντί να αφανίζονται πολλαπλασιάζονται, από τις αμέτρητες υποχρεώσεις που έχει ο ρόλος σου.
Σε νιώθω. Σε νιώθω κι ας μην το ξέρεις. Όταν σε συναντώ το πρωί ή το μεσημέρι και σε κοιτώ στα μάτια σε νιώθω. Καταλαβαίνω τι νιώθεις, τι περνάς, τι ζεις...
Μα δες... δες έξω! Ήρθε η άνοιξη, ίσως όχι ακόμη επίσημα, μα δες. Τα λουλούδια θα αρχίσουν να ανθίζουν, τα δέντρα θα καρποφορήσουν, οι φωνές των πουλιών θα γεμίζουν τα δέντρα και ο χειμώνας θα αρχίσει σιγά σιγά να φεύγει και μαζί του και όλα αυτά τα άσχημα πρωινά.
Μα ακόμα κι αν η άνοιξη δεν φέρει αυτό που ποθείς, αυτό που λαχταράς κοίτα γύρω σου. Ο κόσμος είναι γεμάτος ομορφιά κι ας φαίνεται άσχημος. Χρώμα και ζωντάνια όπου κι αν κοιτάξεις. Άνοιξε το ραδιόφωνο σου ή βάλε τα αγαπημένα σου τραγούδια στο youtube και τραγούδα. Άσε τους στίχους να αγγίξουν τη ψυχή σου. Άστους να μπουν στην καρδιά σου και να τη χαλαρώσουν.
Φτιάξε ένα καφέ ή ένα ρόφημα που προτιμάς και απόλαυσε το, σιγά σιγά, γουλιά γουλιά.
Είναι εκείνες οι απολαύσεις της ζωής οι τόσα δα μικρές που ευφραίνουν αυτές τις δύσκολες ώρες.
Αν έχω άσχημες μέρες με ρωτάς... Φυσικά και είναι πολλές. Μα φέρνω στο νου μου ανθισμένες αμυγδαλιές και χαμόγελα ποτισμένα μ΄αγάπη και χαμογελώ.
Γιατί μες στη μαυρίλα υπάρχει ήλιος. Μες σε κάθε ασχήμια υπάρχει ελπίδα.
Ζήσε, το αξίζεις!