Ποιον αγαπάς πιο πολύ;

Δύσκολη η δουλειά του γονιού. Απρόβλεπτη, μοναδική, ανατρεπτική αλλά πάντα δύσκολη.

Πρωί. Επικρατεί ησυχία, σε λίγα λεπτά όμως το σπίτι γεμίζει με χαμόγελα, καλημέρες και πρωινό παιχνίδι-απαραίτητο κάθε πρωί-.
Έπειτα, σε νορμάλ συνθήκες, ξεκινάμε να σηκωθούμε, να ετοιμαστούμε, να πλυθούμε, να φάμε το πρωινό μας, να ντυθούμε για να πάμε στο σχολείο. Φυσικά., είμαι πάντα με το ρολόι στο χέρι αφού αγαπητές μανούλες ξέρετε πόσο δύσκολο είναι αυτό σε καθημερινή βάση, με τον χρόνο να κυλά αμίλητος.
Κάπου εκεί μεταξύ πρωινού και ντυσίματος, ξεκινούν και τα παράπονα: Μην με κοιτάς, ο αδερφός μου γκρινιάζει, η αδερφή μου φωνάζει, μου πήρε το παιχνίδι και όλα αυτά τα παρόμοια. Και αφού τα αίματα αρχίζουν να ανάβουν προσπαθώ να τους αλλάξω θέμα μπας και σταματήσουν και τελειώσουν αυτό που κάνουν. Αμ δεν που σταματούν! Συνεχίζουν με νέο γύρο πιο έντονο αυτή την φορά. Εκεί λοιπόν προσπαθώ να λύσω το θέμα στα γρήγορα, μπας και προλάβουμε και είμαστε στην ώρα μας. Καμία επιτυχία! Την τρίτη φορά και αφού κάποιος από τους δυο συνήθως παραπονεθεί πιο πολύ από τον άλλον, αναλαμβάνω δράση μιλώντας και στους δυο και καθησυχάζοντας τους. Και κάπου σε αυτό το σημείο πέφτει η ερώτηση: Μαμά ποιον αγαπάς πιο πολύ; 
Και όταν τους απαντώ και τους κατεβάζουν μούτρα μέχρι το πάτωμα. Μα πώς γίνεται να μην αγαπάς κάποιον περισσότερο; Και γιατί δεν αγαπάς μόνο εμένα; Και αγαπάς τον άλλον πιο πολύ;
Και ξεσπάμε πάλι σε κλάματα και φωνές.
Τους λέω, ότι τους αγαπώ και τους δυο γιατί και οι δυο είναι κομμάτι της καρδιάς μου και της ψυχής μου, και ότι άμα κόψεις δυο δάχτυλα από το ίδιο χέρι το ίδιο θα πονέσουν. Γιατί να μην αγαπάω και τα δυο τα ίδια; Τα κουβάλαγα μες στην κοιλιά μου και τα γέννησα αγαπώντας τα από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης τους.
Αγαπάω ακόμα και τον αέρα που αναπνέουν τα παιδιά μου.
Τους το λέω ξανά και ξανά, κάθε μέρα, όλη την βδομάδα, κάθε μήνα.
Γιατί μια μαμά, αγαπάει τα παιδιά της το ίδιο. Μπορεί κάποιες φορές να ασχολούμαι με το ένα μου παιδί μου περισσότερο λόγω κάποιου λόγου αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αγαπάω το άλλο λιγότερο. Είμαι υπέρ προστατευτική και προσπαθώ τα παιδιά μου να μεγαλώσουν τα παιδιά μου σε ένα όσο πιο όμορφο και υγιές περιβάλλον γίνεται. Θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν με άφθονη αγάπη και φουλ αυτοπεποίθηση. Να μην τους λείπει η αγάπη και κάνουν λάθος επιλογές μεγαλώνοντας.
Οπότε στην ερώτηση τους αυτή ανοίγω την αγκαλιά μου, τα "πλακώνω" στα φιλιά μου και νιώθουν όλη μου την αγάπη να τα κατακλύζει. Και έτσι νιώθουν όλη μου την αγάπη σαν ασπίδα να τα προστατεύει.
Και μεγαλώνοντας δεν θα με ρωτάνε πια ποιον αγαπάς πιο πολύ αλλά ότι ξέρανε ότι τα αγαπάω πολύ.