ΣΧΟΛΕΙΟ; ΑΠΟ ΤΩΡΑ;
Ξέρω, είμαστε ακόμα στις αρχές του Ιούλη. Και είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για το σχολείο αφού έχουμε γεμάτους 2 μήνες μπροστά. Και πραγματικά διερωτώμαι γιατί παιδεύομαι έτσι...
Όταν εγώ πήγαινα σχολείο, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, πολύ πιο απλά. Τώρα, η λέξη σχολείο μου μοιάζει από μόνη της με μια μεγάλη ανηφόρα που τελειωμό δεν έχει.
Μην με παρεξηγήσεις. Είμαι υπέρ της γνώσης και της μάθησης, αλλά όχι όπως δίνεται σήμερα. Με ατελείωτα βιβλία γεμάτα ύλη που τα παιδιά δεν προλαβαίνουν να κατακτήσουν τις γνώσεις από εκεί, με -θεωρητικά- μαθήματα που γίνονται από ειδικότητες όπου οι δάσκαλοι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδαγωγικά, με τάξεις γεμάτες από παιδιά και τη δασκάλα να πρέπει να χωρέσει σε μια μέρα: παράδοση, εξέταση, συζήτηση και φυσικά: διαμόρφωση χαρακτήρα.
Όχι, δεν κατηγορώ τους δασκάλους. Αντιθέτως, στο κομμάτι αυτό έχω να σου πω τα καλύτερα γιατί ειδικά η χρόνια που μας πέρασε και τα δυο μου τα παιδιά είχαν εξαιρετικές δασκάλες.
Με τρομάζει το αύριο -ο Σεπτέμβρης- που δεν ξέρω τι δάσκαλους θα έχουμε -τι θέμα και αυτό κάθε φορά-, που δεν ξέρω τι σχέση θα αποκτήσουν με τα παιδιά, που δεν ξέρω πως θα ναι τα σχολικά δεδομένα και όλοοοο αυτό το διάβασμα.
Ξέρεις τι με ανησυχεί πιο πολύ; Το άγχος. Ναι, το άγχος για να τα προλάβουν όλα. ΑΥΤΌ ΤΟ ΑΓΧΟΣ που τα μεγαλώνει όλα τα παιδιά, πριν την ώρα τους.
Ο άντρας μου -και πολύ σωστά- μου λέει να μην το σκέφτομαι. Το παλεύω η αλήθεια είναι αλλά με τρώει. Εκεί που ηρεμώ τσουκ ξεπετάγεται.
Ιδανικά θα ήθελα να έχω τις περσινές δασκάλες, στο ίδιο κτίριο, με πιο λίγα βιβλία, πιο πολύ χρόνο για ουσιαστική μάθηση, με πολύ αποδοχή, αγάπη, γέλια και αστεία για να σπάει η καθημερινή μονοτονία.
Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και αποδοχή για να αγαπήσουν οτιδήποτε. Και ξέρω πως αν ο δάσκαλος/δασκάλα δεν "κολλήσει" με το παιδί, τότε έρχεται η άρνηση για μάθηση....
Και τότε.... κάνεις τον σταυρό σου και ελπίζεις!
Υ,Γ= Ένα μεγάλο και αληθινό ευχαριστώ στις καλύτερες δασκάλες του κόσμου: την κυρία Αναστασία που με την αγάπη της μας βοήθησε και μας στήριξε τη δύσκολη αυτή χρονιά, την κυρία Δώρα που η συμπαράσταση της ήταν κάτι παραπάνω από συγκινητική και τέλος, την κυρία Εύα που την έχουμε ονομάσει την δασκάλα συναισθημάτων και ήταν δίπλα μας, σε κάθε μας βήμα μα και σε κάθε μας ανησυχία!
Ανεβάσατε πολύ τον πήχη και μας είναι δύσκολο χωρίς εσάς!
Όταν εγώ πήγαινα σχολείο, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, πολύ πιο απλά. Τώρα, η λέξη σχολείο μου μοιάζει από μόνη της με μια μεγάλη ανηφόρα που τελειωμό δεν έχει.
Μην με παρεξηγήσεις. Είμαι υπέρ της γνώσης και της μάθησης, αλλά όχι όπως δίνεται σήμερα. Με ατελείωτα βιβλία γεμάτα ύλη που τα παιδιά δεν προλαβαίνουν να κατακτήσουν τις γνώσεις από εκεί, με -θεωρητικά- μαθήματα που γίνονται από ειδικότητες όπου οι δάσκαλοι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδαγωγικά, με τάξεις γεμάτες από παιδιά και τη δασκάλα να πρέπει να χωρέσει σε μια μέρα: παράδοση, εξέταση, συζήτηση και φυσικά: διαμόρφωση χαρακτήρα.
Όχι, δεν κατηγορώ τους δασκάλους. Αντιθέτως, στο κομμάτι αυτό έχω να σου πω τα καλύτερα γιατί ειδικά η χρόνια που μας πέρασε και τα δυο μου τα παιδιά είχαν εξαιρετικές δασκάλες.
Με τρομάζει το αύριο -ο Σεπτέμβρης- που δεν ξέρω τι δάσκαλους θα έχουμε -τι θέμα και αυτό κάθε φορά-, που δεν ξέρω τι σχέση θα αποκτήσουν με τα παιδιά, που δεν ξέρω πως θα ναι τα σχολικά δεδομένα και όλοοοο αυτό το διάβασμα.
Ξέρεις τι με ανησυχεί πιο πολύ; Το άγχος. Ναι, το άγχος για να τα προλάβουν όλα. ΑΥΤΌ ΤΟ ΑΓΧΟΣ που τα μεγαλώνει όλα τα παιδιά, πριν την ώρα τους.
Ο άντρας μου -και πολύ σωστά- μου λέει να μην το σκέφτομαι. Το παλεύω η αλήθεια είναι αλλά με τρώει. Εκεί που ηρεμώ τσουκ ξεπετάγεται.
Ιδανικά θα ήθελα να έχω τις περσινές δασκάλες, στο ίδιο κτίριο, με πιο λίγα βιβλία, πιο πολύ χρόνο για ουσιαστική μάθηση, με πολύ αποδοχή, αγάπη, γέλια και αστεία για να σπάει η καθημερινή μονοτονία.
Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και αποδοχή για να αγαπήσουν οτιδήποτε. Και ξέρω πως αν ο δάσκαλος/δασκάλα δεν "κολλήσει" με το παιδί, τότε έρχεται η άρνηση για μάθηση....
Και τότε.... κάνεις τον σταυρό σου και ελπίζεις!
Υ,Γ= Ένα μεγάλο και αληθινό ευχαριστώ στις καλύτερες δασκάλες του κόσμου: την κυρία Αναστασία που με την αγάπη της μας βοήθησε και μας στήριξε τη δύσκολη αυτή χρονιά, την κυρία Δώρα που η συμπαράσταση της ήταν κάτι παραπάνω από συγκινητική και τέλος, την κυρία Εύα που την έχουμε ονομάσει την δασκάλα συναισθημάτων και ήταν δίπλα μας, σε κάθε μας βήμα μα και σε κάθε μας ανησυχία!
Ανεβάσατε πολύ τον πήχη και μας είναι δύσκολο χωρίς εσάς!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου