Και ο χρόνος μετρά αντίστροφα...

7 Σεπτέμβρη... δεν ξέρω αν πρέπει να γελάω ή να κλαίω αφού λίγες μέρες μείναν πια μέχρι το άνοιγμα των σχολείων. Ακόμα και σαν εργαζομένη μαμά προτιμώ να βλέπω τα παιδιά να είναι ανέμελα παρά να πήζουν από τις αμέτρητες καθημερινές υποχρεώσεις...

Ένας λόγος που αγαπώ τόσο το καλοκαίρι έχει να κάνει με το γεγονός πως η θάλασσα, ο ήλιος και η άμμος αποφορτίζουν εν αντίθεση με την... βαρυχειμωνιά και το ατελείωτο τρέξιμο.


Σαν χτες μου φαίνεται που τα παιδιά διάσχισαν την πόρτα του νηπιαγωγείου... μας πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια, μονολογώ μόνη μου. Σαν χτες που κρατούσαν τις μικρές τους τσαντούλες...αχ... και τώρα ακόμα μετά από τόσα σχολικά χρόνια νιώθω ακόμα αυτό το σφίξιμο, αυτό το άγχος για τις πρώτες μέρες....
Τι δάσκαλο θα έχουν; Θα τα πιέζει ή θα είναι πιο χαλαρά; Θα κάνουν φίλους; Θα περνάνε καλά; Θα είναι αρκετά μεγάλες οι τάξεις τους; Μα το κυριότερο μέλημα μου: Θα είναι χαρούμενα;
Δεν κολλάω στους βαθμούς, ούτε και ο άντρας μου. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με αυτά τα νούμερα. Με νοιάζει η ουσιαστική μάθηση. Αυτή μετρά στο κάτω- κάτω.
Αργώ όσο ποτέ άλλοτε, να τα βάλω σε πρόγραμμα τα παιδιά. Λες και τραβάω την κάθε μέρα από τα μαλλιά μπας και αλλάξει κάτι...
Κοιτάζω κλεφτά έξω από το παράθυρο να αποτυπώσω κάθε στιγμή ελευθερίας γιατί δεν θέλω, δεν θέλω να με ξυπνάει το ξυπνητήρι, δεν θέλω να χάσω τα γέλια και τη χαρά της ανεμελιάς. δεν θέλω το "Διάβασε", δεν θέλω τη στεναχώρια, το άγχος, την κούραση, τα νεύρα, την ένταση, την αίσθηση πως δεν τα κατάφερα....

Τελικά, εμένα μου είναι ακόμα πιο δύσκολο αυτό το 11 Σεπτέμβρη...
Αλήθεια, εσύ πώς αντιμετωπίζεις τη νέα σχολική χρονιά;


Υ.Γ= Υπομονή 9 μήνες μέχρι το επόμενο καλοκαίρι!