Παραμυθια η πραγματικοτητα; Γιατι οχι και τα 2;

Όπως πολλοί ξέρετε (που με διαβάζετε) τα μικρά μου, που δεν είναι πια μωρά, μα μήτε και νήπια, είναι σε φάση προ εφηβείας, βρίσκονται σε μια ηλικία μεταίχμια: είναι μεγάλα για κάποια πράγματα μα μικρά για κάποια άλλα...

Η καθημερινότητα μου είναι γεμάτη προκλήσεις. Δεν αναφέρομαι μόνο στο χρόνο που κυλά σαν ποτάμι αλλά σε όλα αυτά που περιλαμβάνει μια μέρα γεμάτες προκλήσεις με δυο παιδιά δημοτικού!
Όταν θέλω να τους διδάξω κάτι καινούριο ή κάτι σημαντικό, σκαρφίζομαι ιστορίες! Τι εννοώ με αυτό; Πότε από την παιδική μου ηλικία, πότε από όταν μεγάλωνα, από ιστορίες φίλων μου, από κείμενα που κυκλοφορούν ή παραμύθια εμπνεύσεως δικά μου!
Κατά βάθος είμαι γεννημένη συγγραφέας και πιστεύω πως όλες οι μανούλες κρύβουν μια συγγραφέας μέσα τους!
Τους λέω για το τι πρέπει να προσέχουν, όπως το να μη μιλάνε σε ξένους και πάνω σε αυτό τους λέω αληθινά περιστατικά -προσαρμοσμένα πάντα στην ηλικία τους- και συμβουλές για προστασία!
Όταν κάνουν αταξία τους λέω για τις δικές μου αταξίες και αμέσως τα μουτρωμένα φατσάκια τους χαμογελάνε πονηρά γιατί τους προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως και η δική τους μαμά ήταν ένα μικρό παιδί.
Τους λέω ιστορίες ακόμα και όταν τρώμε ή όταν πλένω τα πιάτα. Βλέπεις...δεν θεωρώ τίποτα σημαντικότερο από το να μαθαίνουν τα παιδιά με τον καλύτερο τρόπο: αυτό του να νιώθουν πως κάποιος έχει ζήσει αυτό που εκείνα νιώθουν ή κάποιος έπαθε κάτι άσχημο επειδή δεν γνώριζε!
Η γνώση είναι δύναμη και τα μικρά είναι σαν σφουγγάρια που συνέχεια μαθαίνουν.
Μάθετε λοιπόν στα παιδιά σας πως είναι έτοιμα να μαθαίνουν ένα σωρό πληροφορίες που θα τους φανούν χρήσιμες και εσείς είστε πάντα εκεί για να τους τις "σερβίρετε" με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για αυτά: τον δικό τους, αφού το κάθε παιδί είναι μοναδικό!