Τροποι και συμπεριφορα μεγαλων προς τα μικρα!

Στο κείμενο αυτό που ακολουθεί, θα σας μιλήσω για ένα προσωπικό μου βίωμα που συνέβη πριν από λίγες μέρες...

Είναι Κυριακή, η μέρα είναι υπέροχη και λαμπερή και έτσι αποφασίστηκε πως η οικογένεια θα πάει για μπάνιο στη θάλασσα. Ετοιμαστήκαμε, πήραμε τα σύνεργα μας (οι μαμάδες ξέρουν τι σημαίνει αυτό) και πήγαμε σε πολύ γνωστή παραλία της Αττικής.
Απλώσαμε τα μπαγκάζια μας και τα μικρά ξεχύθηκαν στην θάλασσα...
Εκεί που κάθομαι λοιπόν μεταξύ ηλιοθεραπείας, καφέ και παρακολούθησης των μικρών μου που παίζουν, ακούω τον διπλανό να φωνάζει στο παιδί του. Εντάξει λέω κάτι θα έκανε το πιτσιρίκι και το συνετίζει. Δεν περνάνε άλλα πέντε λεπτά και η φωνή του ηχεί σε όλην την παραλία. Και να θες να μη συμμετέχεις δηλαδή δεν σε αφήνουν.
Ο μικρός, που δεν ήταν πάνω από έξι ετών, πεινούσε πολύ. Ή ώρα ήταν 13:00. Ήθελε λοιπόν να φάει. Λογικό μου φαίνεται μιας και η θάλασσα ως γνωστόν ανοίγει την όρεξη. Ο μπαμπάς του δεν του έδινε να φάει γιατί δεν θα έτρωγε μετά το φαγητό του σπίτι. Λογικό; Ε να λογικό! Εξήγησε λοιπόν δυνατά με άσχημη φρασεολογία όμως πως δεν θα φάει για να φάει στο σπίτι. Ο μικρός κάθε ένα λεπτό ζητούσε φαγητό και ο μπαμπάς του, του έλεγε πως σε λίγο θα φύγουν για να πάνε στο σπίτι να φάνε. Το σε λίγο όμως περνούσε και περνούσε και περνούσε και το παιδάκι είχε θυμώσει πολύ. Με το δίκιο του, θα έλεγα εγώ.
Με τα πολλά. ύστερα από μιάμιση ώρα έφυγαν... και αφού ο μπαμπάς είχε βρίσει θεούς και αγίους γιατί ο μικρός τον ενοχλούσε διαρκώς.
Τι θέλω να πω τώρα διερωτάσαι...

Ναι, ξέρω πως όλες οι μέρες δεν είναι το ίδιο. Ναι, ξέρω πως είσαι άνθρωπος και θες να χαλαρώσεις. Ναι, ξέρω πως ένα παιδί μπορεί να περάσει όρια. Ναι, ξέρω πως είναι...το έχω ζήσει άπειρες φορές.

Αλλά...όταν ένα παιδί πεινάει του δίνεις να φάει. Αν θες να φάει το φαγητό που έχει στο σπίτι βάλε λίγο σε ένα τάπερ και δώσε του το στην παραλία. Αλλιώς πάρε το παιδί και πηγαίνετε σπίτι να φάτε. Μην το ταλαιπωρείς. Ταλαιπωρείς και σένα έτσι, μα και όλους όσους ακούνε όσα συμβαίνουν.
Θύμωσα πολύ εκείνη τη μέρα... θύμωσα για κάτι αυτονόητο. Θύμωσα γιατί αισθάνθηκα πόσο μόνο του θα ένιωθε εκείνο το μικρό εκείνη τη στιγμή. Θύμωσα γιατί έχω κάνει και εγώ τέτοιες χαζομάρες κάποιες μέρες που μου 'φταιγαν όλα και στεναχώρησα άθελα μου, τα παιδιά μου.
Θύμωσα γιατί κάτι τόσο μικρό και ασήμαντο μπορεί να μείνει ως γεγονός χαραγμένο στα παιδιά.
Θύμωσα...για όλα τα λάθη που έχω κάνει ως μητέρα.
Για αυτό πρέπει να προσέχουμε τη συμπεριφορά μας γιατί μας αντιγράφουν, μας κοπιάρουν και κάνουν και εκείνα το ίδιο!

Καμιά φορά τελικά, εμείς κάνουμε σαν παιδιά...και όχι τα μικρά μας!