ΣΥΓΝΩΜΗ...

Όταν γινόμαστε γονείς,  δεν υπάρχει κανένα εγχειρίδιο του πώς να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα και "σωστά" παιδιά. Αντιθέτως, καλούμαστε να επιστρατεύσουμε τα όσα ήδη γνωρίζουμε από το δικό μας μεγάλωμα, τις αξίες μας, τις προσδοκίες που θέτουμε στο παιδί μας μα κυρίως, το ένστικτο μας.



Τα λάθη αναπόφευκτα λοιπόν! Και μαζί με αυτά οι λεγόμενες τύψεις. Δεν πιστεύω πως δεν υπάρχει γονιός που έστω και μα φορά, δεν έχει νιώσει άσχημα ή δεν έχει στεναχωρηθεί επειδή είτε δεν πήρε μια σωστή απόφαση, είτε επειδή μάλωσε άδικα το παιδί του, είτε επειδή λόγω κούρασης δεν ανταποκρίθηκε σωστά σε κάποιο ζήτημα το οποίο προέκυψε.
Έχω κάνει αμέτρητα λάθη. Κάποια τα ξέρω και προσπαθώ να μην τα ξανά επαναλάβω. Κάποια άλλα ενδεχομένως να μην τα μάθω ποτέ. Ξέρω πως στα μάτια των παιδιών οι γονείς είναι παντογνώστες και καλούνται να είναι αλάνθαστοι. Μέσα από αυτήν την διαδικασία των λαθών, γινόμαστε καλύτεροι, εξετάζουμε νέα σενάρια συμπεριφοράς και φυσικά δείχνουμε στα παιδιά μας πως είμαστε απλοί άνθρωποι. Άνθρωποι που κάνουν λάθη και μαθαίνουν ακόμη. 
Το πιο σημαντικό, σε αυτές τις περιπτώσεις κατά την γνώμη μου, όταν έχουμε κάνει ένα λάθος ή δεν έχουμε χειριστεί μια κατάσταση σωστά, δεν είναι να την προσπεράσουμε. Μα αντιθέτως, να εξετάσουμε το τι συνέβη, το γιατί συνέβη και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε αυτό που έχει συμβεί. Αν δεν διορθώνεται μια μεγάλη και ειλικρινής συγνώμη είναι το καλύτερο παράδειγμα. Μια συγνώμη που βγαίνει από την καρδιά, γίνεται γέφυρα ανάμεσα σε λάθη που ίσως δεν έχουν και τόση σημασία τελικά.
Γιατί στο τέλος, το μόνο που μετράει είναι η αγάπη. Αυτή η ανιδιοτελής αίσθηση, που μας καλύπτει, μας ''γεμίζει" και μας "σπρώχνει" στο να δίνουμε όλο μας το είναι.
Χτες το βράδυ, ζήτησα ένα μεγάλο συγνώμη στην πρωτότοκη κόρη μου. Συγνώμη, γιατί έπειτα από μια μεγάλη μέρα δεν είχα το κουράγιο και τη δύναμη να της εξηγήσω κάτι. Της ζήτησα συγνώμη, την ώρα που την έβαζα για ύπνο και της είπα πως κάποιες φορές η μαμά είναι πολύ κουρασμένη και δεν έχει την υπομονή να σου εξηγήσει κάτι. Την αγκάλιασα και την φίλησα και όταν μου χαμογέλασε, ήξερα πως της το είχα περάσει αυτό που εκείνη την ώρα αισθανόμουν.
Όχι, δεν είμαι τέλεια μαμά. Όχι, είμαι μια μαμά που υπέρ αγαπάει τα παιδιά και την οικογένεια της, που αγωνίζεται κάθε μέρα, σαν και σένα. Είμαι μια μαμά που τρέχει και που πολλές φορές δεν τα προλαβαίνει όλα. Είμαι μια μαμά που πότε γελάει, πότε κλαίει, αλλά πάνω από όλα έχει την αγκαλιά της ανοιχτή και γεμίζει τα παιδιά της φιλιά.
Είμαι η μαμά που ζητάει συγνώμη και εύχομαι μέσα από την διαδικασία αυτή να μάθουν και τα παιδιά μου να το κάνουν.
Συγνώμη...