Η ΜΑΜΑ ΑΠΕΡΓΕΙ!

Ξυπνάω το πρωί. Κάνω καφέ στα γρήγορα και με ιεραρχική σειρά- ψυχαναγκαστική μη σου πω- αρχίζω τις δουλειές του σπιτιού ή αλλιώς το καθάρισμα!
Κάθε μέρα τα ίδια, και πολλές φορές ακόμα πιο πολλά! Όταν λοιπόν τελειώσω τα πάντα της μέρας φυσικά, είναι απλά θέμα ωρών το σπίτι να θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο.


Το άσχημο με αυτό, είναι πως η επανάληψη της ρουτίνας που αφορά την καθαριότητα είναι ένας ρόλος που κατά το πλείστον καλείται η γυναίκα να επικαλεστεί. Το καθημερινό καθάρισμα όσο και απαραίτητο να ΄ναι, καταντά στην καλύτερη κουραστικό.
Είναι μια δουλειά καθημερινή, απαιτητική που δυστυχώς δεν εκτιμάται όσο θα ήθελα και που φυσικά δεν φαίνεται και εννοείται δεν πληρώνεται.
Για μένα είναι μακράν μια δουλειά που είναι βαρέων βαρών αφού πρέπει να είσαι μαγείρισσα, πλύστρα, καθαρίστρια και να γνωρίζεις μυστικά οικοκυρικών άλλης εποχής.
Πολλές φορές απορώ γιατί κάθομαι και παιδεύομαι και δεν κάνω απλά τα βασικά αφού ούτως ή άλλως είμαι χαμένη -στο συγκεκριμένο θέμα- από χέρι. Παιχνίδια παντού, άπλυτα πιάτα όλη την ώρα, ατελείωτο μαγείρεμα κάθε μέρα, ρούχα και ένα σωρό ακόμα ορίζουν τον χρόνο μου.
Επειδή η αίσθηση του καθαρού σπιτιού μου αρέσει και με αναζωογονεί πολλές φορές, φαντάζομαι και συ, πιέζομαι για να τα κάνω όλα αυτά όταν στην πραγματικότητα το μόνο που θέλω είναι να βάλω ένα έργο και να "λιώσω" στον καναπέ.
Πολλές φορές έχω φωνάξει, μαλώσει, γκρινιάξει αλλά και απειλήσει πως θα σταματήσω να τα κάνω όλα αυτά για να δω πραγματικά μέχρι τι σημείο θα φτάσει το θέμα.
Θα κάτσω στον καναπέ ή στην καρέκλα -δεν έχω σκεφτεί την σκηνή ακόμα- και θα πω: Η μαμά απεργεί σήμερα και θα απεργεί μέχρι να αλλάξει το καταστατικό!
Λες να πιάσει;

Υ,Γ=Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ή όσο ζεις ελπίζεις!